Η Σοφού Αικατερίνη, είναι Διπλωματούχος της Σχολής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών,  Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, πρωτοετής φοιτήτρια του μεταπτυχιακού προγράμματος IT Project Management, Stockholm University. Το ακόλουθο άρθρο είναι μέρος από την διπλωματική της εργασία Εφαρμογές Συστημάτων Ηλεκτρονικής Υγείας, 2012  με Επιβλέποντες καθηγητές: Μπελεγρή-Ρομπόλη Αθηνά & Θεολόγου Κων/νος

Ο χώρος της Ηλεκτρονικής Υγείας είναι αρκετά ευρύς και ως εκ τούτου υπάρχει μία πληθώρα από πιθανές εφαρμογές των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και Επικοινωνίας (Svensson, 2002: 1). Σύμφωνα με τους Khoja, Durrani και Fahim (2008: 1) οι πιο σημαντικές είναι οι εξής:

• Τηλεϊατρική (Telemedicine)

• Ηλεκτρονική Εκπαίδευση (e-Learning)

• Πληροφοριακά Συστήματα Υγείας (Healthcare / Medical Informatics)

Η Τηλεϊατρική είναι η χρήση των ΤΠΕ με σκοπό την παροχή κλινικής φροντίδας από απόσταση. Βοηθά στην εξάλειψη των εμποδίων που δημιουργούν οι αποστάσεις και μπορεί να βελτιώσει την πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες που συχνά δεν είναι διαθέσιμες σε απομακρυσμένες αγροτικές περιοχές. Οι πρώτες μορφές τηλεϊατρικής ήταν το τηλέφωνο και το ραδιόφωνο. Στις μέρες μας, χάριν της τεχνολογικής εξέλιξης, χρησιμοποιούνται προηγμένες διαγνωστικές μέθοδοι (Sachpazidis, 2008: 7). Η πρακτική της τηλεϊατρικής μέχρι πρότινος πραγματοποιείτο στις αναπτυγμένες χώρες. Τα τελευταία χρόνια όμως παρατηρείται ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για τη χρήση της και στις αναπτυσσόμενες χώρες. Η τηλεϊατρική πρέπει να χρησιμοποιείται είτε όταν δεν υπάρχει εναλλακτική λύση είτε για να βελτιώσει τις υφιστάμενες υπηρεσίες. Τα πλεονεκτήματα της περιλαμβάνουν μεγαλύτερο γεωγραφικό εύρος στην παροχή φροντίδας, βελτίωση της πρόσβασης σε ιατρικές πληροφορίες και υπηρεσίες, αύξηση της παροχής φροντίδας, βελτιωμένη επαγγελματική / ιατρική εκπαίδευση, διασφάλιση της ποιότητας των προγραμμάτων προληπτικού ελέγχου και μείωση του κόστους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Στα μειονεκτήματα συγκαταλέγονται η διακοπή της σχέσης μεταξύ επαγγελματιών υγείας και ασθενών, η παροχή αμφιλεγόμενων πληροφοριών καθώς και οι οργανωτικές και γραφειοκρατικές δυσκολίες. Μεγαλύτερη έρευνα στον τομέα της τηλεϊατρικής θα οδηγήσει σε αύξηση των οφελών και μείωση ή ακόμα και εξάλειψη των μειονεκτημάτων (Glinkowski, 2006: 26).

Η Ηλεκτρονική Εκπαίδευση είναι η εκμετάλλευση του Διαδικτύου και γενικότερα των ηλεκτρονικών μέσων, με στόχο την εξ αποστάσεως εκμάθηση και μεταβίβαση της γνώσης σε μια ολιστική προσέγγιση χωρίς να περιορίζεται σε συγκεκριμένα μαθήματα, τεχνολογίες ή υποδομές (Henry, 2001: 249-255). Υποστηρίζεται ότι (Godlee et al, 2004 στο Chetley, 2006: 21) η καθολική πρόσβαση στην πληροφόρηση για τους επαγγελματίες υγείας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη δυνατότητα παροχής ιατρικής περίθαλψης χωρίς γεωγραφικά σύνορα. Ωστόσο, παρά τις υποσχέσεις της επανάστασης των πληροφοριών, καθώς και ορισμένες επιτυχημένες πρωτοβουλίες, η έλλειψη πρόσβασης σε πληροφορίες εξακολουθεί να αποτελεί σημαντικό εμπόδιο στις αναπτυσσόμενες χώρες καθώς και σε πολλά μέρη του «αναπτυγμένου» κόσμου. Η χρήση των ΤΠΕ έχει τη δύναμη να συνεισφέρει αποτελεσματικά στην εκπαίδευση των εργαζομένων στο χώρο της υγείας όμως μια στρατηγική προσέγγιση που να εξασφαλίζει καθολική πρόσβαση σε αυτές κρίνεται απαραίτητη (Chetley, 2006: 21).

Τα Πληροφοριακά Συστήματα Υγείας (ΠΣΥ) είναι ένας συνδυασμός υλικού (hardware) και λογισμικού (software) υπολογιστών τα οποία μέσω της επεξεργασίας κλινικών στοιχείων έχουν ως στόχο τη διαχείριση ιατρικών και διοικητικών πληροφοριών. Επίσης, παρέχουν στήριξη στους επαγγελματίες υγειονομικής περίθαλψης και τα διευθυντικά στελέχη για τη λήψη κλινικών και διοικητικών αποφάσεων (Khoja, 2008: 1). Τα βασικά υποσυστήματα ενός ΠΣΥ σε ένα νοσοκομείο είναι δύο: α) Yποσύστημα ιατρικών πληροφοριών και εφαρμογών, β) Yποσύστημα διοικητικών διαχειριστικών εφαρμογών (Αποστολάκης, 2002 στο Τσαλουκίδης, 2008: 315). Αυτά με τη σειρά τους μπορούν να υποδιαιρεθούν περαιτέρω στα παρακάτω υποσυστήματα (Τσαλουκίδης, 2008: 315):

1).Υποσύστημα Πυρήνα (Core System): εκτελεί βασικές κεντρικές λειτουργίες διαχείρισης νοσοκομείου (υποδοχή ασθενών, προγραμματισμό ασθενών), τηρεί κατάλογο ασθενών καθώς και τον ιατρικό τους φάκελο, κάνει στατιστική επεξεργασία των στοιχείων των ασθενών, υποστηρίζει όλες τις ενέργειες που αφορούν τη νοσηλεία του ασθενούς.

2). Διοικητικό & Οικονομικό Υποσύστημα (Business and Financial System): περιέχει όλες τις διοικητικές και οικονομικές εφαρμογές (όπως φαρμακείο, διαχείριση προσωπικού).

3). Υποσύστημα Επικοινωνιών και Δικτύωσης (Communications and Networking System): εξασφαλίζει την αρμονική συνεργασία όλων των συνιστωσών ενός ΠΣΥ (συνεργασία μεταξύ τμημάτων, βοηθητικών υπηρεσιών κ.λπ.), αυτοματοποιεί την εισαγωγή των παραγγελιών (εξετάσεις), την παραλαβή των αποτελεσμάτων καθώς και την αυτόματη ενημέρωση του ιατρικού φακέλου.

4). Υποσύστημα Διαχείρισης και Υποστήριξης Επιμέρους Τμημάτων (Departmental Management System): υποστηρίζει τις πληροφοριακές ανάγκες επιμέρους τμημάτων π.χ. χειρουργεία, εργαστήρια κ.λπ.

5). Υποσύστημα Ιατρικής Τεκμηρίωσης (Medical Documentation System): οργανώνει και παρουσιάζει την κλινική πληροφορία, βοηθά στη διασφάλιση της ποιότητας από τους διευθύνοντες.

6). Υποσύστημα Ιατρικής Υποστήριξης (Medical Support System): βοηθά τους κλινικούς ιατρούς στην ανάλυση και διερμήνευση των στοιχείων των ασθενών με στόχο τη λήψη της.

7). Υποσύστημα Υποστήριξης Νοσηλευτικής Δραστηριότητας (Nursing Information System, NIS): υποστηρίζει το νοσηλευτικό προσωπικό στις νοσηλευτικές διαγνώσεις (φυσιολογικές λειτουργίες π.χ. θερμοκρασία, ψυχολογικές αντιδράσεις π.χ. φόβος, ενδείξεις συμπεριφοράς π.χ. κοινωνική απομόνωση), βοηθά στη διαμόρφωση σχεδίου νοσηλευτικής θεραπείας και στον ποιοτικό έλεγχο των νοσηλευτικών αποφάσεων.

8). Υποσύστημα Υποστήριξης Ιατρικής Έρευνας (Medical Research System): υποστηρίζει ανάλυση δεδομένων (κατανομές ασθενειών), θεραπευτικής αγωγής καθώς και στον ποιοτικό έλεγχο των ιατρικών αποφάσεων.

Ενδεικτικό της δομής ενός Πληροφοριακού Συστήματος Υγείας αποτελεί το σχήμα 1:

Σχήμα 1

Πηγή: http://webmedia.eu

Όπως διαπιστώνεται από τα παραπάνω τα Πληροφοριακά Συστήματα Υγείας μπορούν να συντελέσουν σε μεγάλο βαθμό στην προαγωγή της ιατρικής φροντίδας και στην εύρυθμη λειτουργία μιας νοσοκομειακής μονάδας αφού είναι ικανά να βελτιώσουν τη διαχείριση τόσο των ιατρικών δεδομένων όσο και των οικονομικών και διοικητικών εφαρμογών.

Πέρα όμως από τις παραπάνω εφαρμογές στόχος της Ηλεκτρονικής Υγείας είναι η βελτίωση της παροχής υπηρεσιών υγείας γενικότερα, με απώτερο σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας της υγείας τόσο σε επίπεδο πρόληψης όσο και σε επίπεδο διάγνωσης και θεραπείας καθώς και της διαχείρισης του υγειονομικού τομέα μέσω της χρήσης των Τεχνολογιών Πληροφορίας και Επικοινωνίας.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO, 18/8/11), η χρήση των ΤΠΕ στον τομέα της υγείας είναι ένα μέσο για να επιτευχθεί μια σειρά από επιθυμητά αποτελέσματα (Dzenowagis, 2005: 3-5), όπως:

a). Καλύτερες θεραπευτικές αποφάσεις από τους εργαζομένους στο χώρο της υγείας

b). Παροχή υψηλότερης ποιότητας και ασφαλέστερης φροντίδας από τα νοσοκομεία

c). Συνειδητές επιλογές από τους ανθρώπους σχετικά με την υγεία τους

d). Μεγαλύτερη υπευθυνότητα από κυβερνητικής πλευράς στο χώρο της υγείας

e). Υποστήριξη της ανάπτυξης αποτελεσματικών, αποδοτικών και δίκαιων συστημάτων υγείας από τα εθνικά και τοπικά πληροφοριακά συστήματα

f). Ολοένα και μεγαλύτερη επίγνωση των κινδύνων της υγείας από το κοινό και τους  φορείς χάραξης πολιτικής

g). Καλύτερη πρόσβαση σε πληροφορίες και γνώσεις απαραίτητες για καλύτερη υγεία

Κάθε σύστημα υγείας, όμως, πρέπει να στηρίζεται σε κάποιους βασικούς πυλώνες (Jamison, 2006 στο Chetley, 2006: 14). Οι τέσσερις κυριότεροι είναι οι εξής:

• Πληροφόρηση / Εποπτεία / Έρευνα
• Διοίκηση Υπηρεσιών Υγείας
• Ανθρώπινοι πόροι
• Χρηματοδότηση

Είναι σαφές ότι κάθε ένας από αυτούς τους πυλώνες μπορεί να ωφεληθεί από τη χρήση των ΤΠΕ. Στην πράξη, η χρήση τους στον τομέα της υγείας τείνει να επικεντρώνεται σε τρεις ευρείες κατηγορίες που ενσωματώνουν αυτούς τους πυλώνες, οι οποίες είναι οι ακόλουθες (Chetley, 2006: 14-15):

a). Βελτίωση της λειτουργίας των συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης με τη βελτίωση της διαχείρισης των πληροφοριών και την πρόσβαση στις πληροφορίες αυτές, συμπεριλαμβανομένων:

• Διοικητικά συστήματα

• Διαχείριση της υλικοτεχνικής υποστήριξης της φροντίδας του ασθενούς

• Μητρώα ασθενών

• Συστήματα παραγγελιών και τιμολόγησης

b). Βελτίωση της παροχής υγειονομικής περίθαλψης μέσω της καλύτερης διάγνωσης,  χαρτογράφησης των απειλών για τη δημόσια υγεία, εκπαίδευσης και ανταλλαγής γνώσεων μεταξύ των εργαζομένων στο χώρο της υγείας καθώς και μέσω της υποστήριξης των εργαζομένων στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ιδιαίτερα στον τομέα της αγροτικής υγειονομικής περίθαλψης. Σε αυτή τη βελτίωση συντελούν:

• Βιοϊατρική βιβλιογραφική έρευνα και ανάκτηση δεδομένων

• Συνεχής επαγγελματική ανάπτυξη των εργαζομένων στο χώρο της υγείας

• Τηλεϊατρική και εξ αποστάσεως διαγνωστική υποστήριξη

• Διαγνωστική απεικόνιση

• Συστήματα υποστήριξης κρίσιμων αποφάσεων

• Συστήματα διασφάλισης ποιότητας

• Επιτήρηση νόσων και επιδημιολογία

c). Βελτίωση της επικοινωνίας για την υγεία συμπεριλαμβανομένων της βελτίωσης της ροής των πληροφοριών μεταξύ των εργαζομένων στο χώρο της υγείας και το ευρύ κοινό, καλύτερων ευκαιριών για την προαγωγή της υγείας και βελτίωση της ανατροφοδότησης σχετικά με τις επιπτώσεις των υγειονομικών υπηρεσιών και  παρεμβάσεων, μεταξύ των οποίων:

• Ενημέρωση / Πληροφόρηση των ασθενών

• Αμφίδρομη επικοινωνία μεταξύ ιατρού-ασθενούς

• Προσεγγίσεις από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης

• Υγειονομική έρευνα

Όλα τα παραπάνω βασίζονται στα ακόλουθα χαρακτηριστικά που διακρίνουν την Ηλεκτρονική Υγεία (Eysenbach, 2001 στο Παρατηρητήριο για την Κοινωνία της Πληροφορίας, 2007: 22):

1). Αποδοτικότητα: η αύξηση της αποδοτικότητας της ιατρικής περίθαλψης  συντελεί στη μείωση του κόστους. Ένας πιθανός τρόπος μείωσης του κόστους είναι η αποφυγή διπλών ή μη απαραίτητων διαγνωστικών ή θεραπευτικών διαδικασιών μέσω επικοινωνίας ανάμεσα στους φορείς υγείας και τον πολίτη.

2). Βελτίωση της ποιότητας περίθαλψης: η αύξηση της αποδοτικότητας βελτιώνει ταυτόχρονα και την ποιότητα. Η Ηλεκτρονική Υγεία μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα της ιατρικής περίθαλψης επιτρέποντας για παράδειγμα συγκρίσεις ανάμεσα σε παρόχους υγείας.

3). Επιστημονική τεκμηρίωση: οι παρεμβάσεις στην Ηλεκτρονική Υγεία πρέπει να τεκμηριώνονται με την έννοια ότι η αποδοτικότητά τους πρέπει να αποδεικνύεται με αυστηρή επιστημονική αξιολόγηση.

4). Ενδυνάμωση πολιτών και ασθενών: οι βάσεις δεδομένων υγείας και ο προσωπικός ηλεκτρονικός ιατρικός φάκελος καθίστανται προσβάσιμα από το Διαδίκτυο. Ανοίγονται έτσι νέοι ορίζοντες για ανθρωποκεντρικά συστήματα υγείας .

5). Ενίσχυση της αλληλεπίδρασης: προωθείται η ανάπτυξη νέας σχέσης μεταξύ ασθενούς και επαγγελματία υγείας, προς μια συνεργασία στην οποία οι αποφάσεις θα λαμβάνονται από κοινού.

6). Συνεχής Εκπαίδευση: εκπαίδευση επαγγελματιών υγείας από online πηγές (συνεχής ιατρική εκπαίδευση) αλλά και πολιτών (προληπτική ενημέρωση).

7). Διευκόλυνση της ανταλλαγής πληροφορίας: δυνατότητα επικοινωνίας και ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των εγκαταστάσεων υγειονομικής περίθαλψης.

8). Επέκταση της εμβέλειας της ιατρικής περίθαλψης: αναφέρεται τόσο στη γεωγραφική όσο και τη μεταφορική έννοια του όρου. Δίνεται στους πολίτες η δυνατότητα της απευθείας (online) πρόσβασης σε ιατρικές υπηρεσίες που παρέχονται από διεθνείς παρόχους. Αυτές οι υπηρεσίες μπορεί να είναι  απλά  συμβουλευτικές ή και πιο ουσιαστικές, όπως για παράδειγμα η προμήθεια φαρμακευτικών προϊόντων.

9). Ασφάλεια: η Ηλεκτρονική Υγεία περιλαμβάνει νέες μορφές αλληλεπίδρασης ασθενούς / ιατρού και εμπεριέχει νέες προκλήσεις σε ζητήματα ασφάλειας όπως, παραδείγματος χάρη, το ιατρικό απόρρητο.

10). Ισότητα: Μία από τις υποσχέσεις της Ηλεκτρονικής Υγείας είναι η διασφάλιση της ισότιμης παροχής ιατρικής περίθαλψης σε όλους τους ασθενείς, ανεξαρτήτως οικονομικής επιφάνειας.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά μπορούν να επεκτείνουν την εμβέλεια της κλινικής εφαρμογής και να ενισχύσουν την παραγωγικότητα, αυξάνοντας την πρόσβαση των ασθενών σε εγκεκριμένες πληροφορίες υγείας, χωρίς να επιβάλλονται ιατρικές επισκέψεις. Έτσι, μπορεί να δημιουργηθεί μία συνεχής επικοινωνία μεταξύ γιατρού και ασθενούς, η οποία θα κυμαίνεται από πρόσωπο με πρόσωπο επισκέψεις έως μία αυτόνομη παροχή και / ή ανταλλαγή πληροφοριών. Επιπλέον, η μείωση των περιττών επισκέψεων στα ιατρεία μπορεί να αυξήσει την ικανοποίηση των ασθενών και να οδηγήσει σε μείωση του κόστους της υγειονομικής περίθαλψης. Είναι πιθανό ότι οι καταναλωτές θα χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο το Διαδίκτυο και άλλες δικτυωμένες τεχνολογίες για να διεξάγουν συναλλαγές που σχετίζονται με την υγειονομική περίθαλψη όπως προγραμματισμό συναντήσεων, εγγραφή σε προγράμματα υγείας, επιλογή παρόχου κλινικών υπηρεσιών καθώς και αγορά προϊόντων που σχετίζονται με την υγεία (Eng & Henderson 1999: 10-15). Δημιουργούνται νέες συνθήκες οι οποίες ευνοούν τον τρόπο μετάδοσης των ιατρικών πληροφοριών και η σχέση μεταξύ θεράποντα ιατρού και ασθενούς αλλά και ο τρόπος θεραπείας περνούν σταδιακά σε άλλο επίπεδο χάρη στην εξέλιξη της τεχνολογίας και την εδραίωση του Διαδικτύου.  

Ο ρόλος που διαδραματίζει το Διαδίκτυο στην εφαρμογή και εξέλιξη της Ηλεκτρονικής Υγείας φαίνεται να είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Όπως προαναφέρεται, η Ηλεκτρονική Υγεία ορίζεται ως η εφαρμογή του Διαδικτύου και άλλων τεχνολογιών που σχετίζονται με τη βιομηχανία υγειονομικής περίθαλψης για τη βελτίωση της πρόσβασης, αποδοτικότητας, αποτελεσματικότητας και ποιότητας των κλινικών και επιχειρηματικών διεργασιών που χρησιμοποιούνται από οργανισμούς υγείας, ιατρούς, ασθενείς και καταναλωτές σε μια προσπάθεια να βελτιωθεί το υγειονομικό καθεστώς. Σε πρακτικό επίπεδο, το Διαδίκτυο, με τα εκατομμύρια χρηστών, είναι σε θέση να αυξήσει την πρόσβαση σε πληροφορίες σχετικές με την υγεία, την ενδυνάμωση των καταναλωτών καθώς και την εκπαίδευση των επαγγελματιών υγείας και να καταστήσει τη διαβίβαση πληροφοριών γρήγορη και οικονομικά αποδοτική. Ωστόσο, οι καταναλωτές της υγειονομικής περίθαλψης πρέπει να είναι επιφυλακτικοί όσον αφορά τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η κάλυψη των πληροφοριακών και εκπαιδευτικών αναγκών τους από το Διαδίκτυο τόσο σε νομικό και ποιοτικό επίπεδο όσο και σε θέματα ασφάλειας (HIMSS, 2002: 1).

Σήμερα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται προς το Διαδίκτυο για πληροφορίες υγείας. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που διεξήγαγε τον Απρίλιο του 2002 η Αμερικάνικη εταιρεία δημοσκοπήσεων Harris Poll, το 60% των Αμερικανών που σερφάρουν καθημερινά στο Διαδίκτυο αναζητούν συμβουλές υγείας. Αυτός ο αριθμός αυξήθηκε κατά, περίπου, 5% από το προηγούμενο έτος. Η Harris Poll, η οποία έχει χαρακτηριστεί από τους ειδικούς ως «υποχόνδρια» στις διαδικτυακές δημοσκοπήσεις, δείχνει ότι το Διαδίκτυο συνεχίζει να χρησιμοποιείται από έναν τεράστιο και συνεχώς αυξανόμενο αριθμό καταναλωτών που ενδιαφέρονται για την απόκτηση πληροφοριών σχετικά με συγκεκριμένες παθήσεις, θεραπευτικά σχήματα ή προληπτικά μέτρα (Harris Poll 2002 στο HIMSS, 2003: 4).

Από την ίδια έρευνα προκύπτει ότι, σχεδόν το 90% των ενηλίκων που έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο θα ήθελαν να έχουν μέσω αυτού τη δυνατότητα να επικοινωνούν με το γιατρό τους χωρίς να απαιτείται ιατρική επίσκεψη, το (77%) να προμηθεύονται τις ιατρικές συνταγές, το (71%) να κλείνουν ραντεβού και το (70%) να λαμβάνουν τα αποτελέσματα των ιατρικών τους εξετάσεων. Επιπλέον, περισσότερο από το 30% αυτών θα είναι πρόθυμοι να πληρώσουν από την τσέπη τους για μια τέτοια ευκολία και οι περισσότεροι παραδέχονται ότι αυτή η δυνατότητα θα μπορούσε να επηρεάσει τις επιλογές τους σχετικά με γιατρούς και προγράμματα για την υγεία (Taylor, 2002: 1-3).

Στοιχεία από με μία άλλη έρευνα που πραγματοποιήθηκε το Φεβρουάριο του 1999 (Harris Poll, 1999 στο HIMSS, 2002: 1) από την ίδια εταιρεία δείχνουν ότι οι περισσότερες από τις διαδικτυακές αναζητήσεις αφορούσαν σε κατάθλιψη (19%), αλλεργίες (16%), καρκίνο (15%) και μανιοκατάθλιψη (14%). Επιπλέον, τα είδη των ιστοσελίδων που επιλέγονται πιο συχνά για περιήγηση περιλαμβάνουν φαρμακευτικές εταιρείες (20%), νοσοκομεία  (16%), ιατρικούς οργανισμούς (40%) και ομάδες υποστήριξης (32%).

Στο διάγραμμα 1 παρουσιάζονται τα αποτελέσματα μιας πιο πρόσφατης στατιστικής έρευνας που διεξήγαγε το 2010 η Eurostat σε διαφορετικές ηλικιακές ομάδες σχετικά με τη χρήση του Διαδικτύου για τη λήψη πληροφοριών υγείας σε θέματα τραυματισμών, ασθενειών ή διατροφής:

Διάγραμμα 1

 Πηγή: : http://www.ictconsequences.net

Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτής της στατιστικής μελέτης από το 2005 έως και το 2010 το ποσοστό των ατόμων που αναζητούν πληροφορίες ιατρικού χαρακτήρα μέσω του Διαδικτύου έχει αυξηθεί σημαντικά. Τα υψηλότερα ποσοστά συγκεντρώνουν άτομα ηλικίας 25-34 ετών και ακολουθούν με μικρή διαφορά άτομα μεταξύ 35 και 44 ετών. Η σημαντική αυτή αύξηση από το 2005 έως το 2010 οφείλεται στη συνεχή εξέλιξη της τεχνολογίας και κατ’ επέκταση στην υψηλή ταχύτητα με την οποία μεταδίδεται πλέον η πληροφορία.

 Γίνεται, πλέον, σαφές ότι οι νέες τεχνολογίες βρίσκουν ολοένα και περισσότερες εφαρμογές στον τομέα της υγείας δημιουργώντας ευνοϊκότερες συνθήκες για την παροχή υπηρεσιών ιατρικού / θεραπευτικού χαρακτήρα με το Διαδίκτυο να έχει ήδη αρχίσει να δείχνει τη δυναμική του.

Βιβλιογραφία

Sachpazidis, I. 2008. Image and Medical Data Communication Protocols for Telemedicine and Teleradiology. Technische Universitat Darmstadt: 7
Glinkowski,  W. 2006. Telemedicine and E-Health. XI Conference of Medical Informatics & Technologies: 26
Henry, P. 2001. E-learning technology, content and services. MCB UP Ltd, 43, 4/5: 249-255
Chetley, A., Davies, J., Trude, B., McConnell, H., Ramirez, R., Shields, T., Drury, P., Kumekawa, J., Louw, J., Fereday, G., & Nyamai-Kisia, C., 2006. Improving Health, Connecting People: The Role of ICTs in the Health Sector of Developing Countries. A Framework Paper. infoDev, 1254: 14-21
Τσαλουκίδης, Ν.Χ. 2008. Ο ρόλος των Πληροφοριακών Συστημάτων Υγείας στην οργάνωση και διεκπεραίωση της νοσηλευτικής πρακτικής. Νοσηλευτική, 47, 3: 315
WHO. 2011. E-Health. Διαθέσιμο στο δικτυακό τόπο: http://www.who.int/en/ (18/8/2011)
Dzenowagis, J., 2005. Connecting for Health: Global Vision, Local Insight. Report for the World Summit on the Information Society. World Health Organization: 3-5
Eysenbach, G. 2001. What is e-health?. Journal of Medical Internet Research, 3, 2:e20. Διαθέσιμο στο δικτυακό τόπο: http://www.jmir.org/2001/2/e20/ (18/8/11)
Eng, T.R., & Gustafson D.H. 1999. Wired for Health and Well-Being: The Emergence of Interactive Health Communication. Washington DC: Science Panel on Interactive Communication and Health. pp. 18-20
Svensson, P.G. 2002. E-Health Applications in Health Care Management. EHealth International: 1
Khoja, S., Durrani, H., Fahim, A. 2008. Scope of Policy Issues for eHealth: Results from a Structured Review. United Nations: 1